Sevgili Öğrencim,
On sekiz ay ara verdikten sonra okullar açıldı. Pandemi süresince öğrencilerimizin uzaktan eğitimi önemsemediklerini gördük. Kurallara uymama, her şeye boş verme ve gözlerde kaybolan ışık… öğretmenler de salgının korkusu: virüs alırsak, eve taşırsak, sevdiklerimizin yaşamına sebep olursak…
Kurallara uyduğun için başardığını yazmıştın. Ne güzeldi, sizlerle olan yıllar; mesafe sıkıntısı yoktu, sevgi öğrencilerin yüreklerine dokunurdu . sevgiyi yaşayan öğrenciler motive olurdu. Sizler bu motivasyonla çok güzel çalışırdınız. Şimdi öyle mi? Virüs; uzaktan eğitim sürecinde eve hapsolan çocuklara hareketliliği kaybettirdi, sanal dünyaya mahkûm ettirdi. Okullar açılınca öğrenciye yaklaşılamadı, böyle olunca da öğretmenin sevgisini hissetmediler. Sevgi; saçını, yanaklarını ve sırtını yavaşça okşamaktı. Sevgi gözyaşlarını silmekti, sevinçleri paylaşmaktı. Her şey yarım kaldı. Öğretmenin mimikleri, tebessümü görünmüyor, çünkü yüzdeki maske engel oluyor. Sadece gözler kaldı, ama nasıl gözler? Bomboş bakan gözler… kendi varlığını, hayallerini kaybeden gözler… Ruhsal çöküşün tedavisi için elbette uğraşılacak; I.Dünya Savaşı’nda, Kurtuluş Savaşı’nda yılmadan mücadele eden neslin evlatları virüsle mücadeleyi kazanmalı. Maskesiz dolaşmak için, parlayan gözleri görmek için, ruhsal dünyanın huzura ermesi için mücadele etmek gerekir, birkaç aylık mücadele yeter de artar bile. Kurallara aykırı davranarak; önce yakınlarımıza sonra da sevdiklerimize zarar vereceğimizi, hatta yaşama hakkını elinden alacağımızı asla unutulmamalıyız. Kaybedilen canların kul hakkıyla Allah’ın huzuruna nasıl çıkarız?
Sevgilerimi iletir, selâm ederim. Sağlıklı günlerde görüşmek umuduyla.
Öğretmenin
Haluk Yeşiltepe
